Jeszcze kilka lat temu byłem zagubioną owieczką.
Pan Jezus odnalazł skuteczny sposób aby mnie odnaleść i przyprowadzić do Wspólnoty Najświętszego Imienia Jezus.
To tutaj odnalazłem drogę którą pozwalam się prowadzić Duchowi Świętemu.
Czytaj więcej...
Modlitwy, nauczania, rekolekcje pobudzają we mnie pragnienie tego co dobre. Wskazują na to, co jest wartościowe i co daje sens i smak życia, a co w dzisiejszych czasach zostało całkowicie stłamszone. Umocnieniem jest dla mnie wspólna modlitwa. Jezus obiecał, że „gdzie dwaj albo trzej zgodnie o coś proszą” On wysłuchuje.
Czytaj więcej...
Życie we wspólnocie mobilizuje mnie do pracy nad sobą, podejmowania wysiłków w stopniowym przemienianiu mojego życia w różnych aspektach. Skłania mnie do wglądu w swoje wnętrze i podejmowania kroków w kierunku porządkowania rozjaśniania spraw życia codziennego.
Czytaj więcej...
Edyta
Po stopniowym otwieraniu się na modlitwę uwielbienia, zaczęłam dostrzegać, że codziennie dostaję od Boga mnóstwo darów. Owocem przynależenia do Wspólnoty jest umiejętność dostrzegania potrzeb innych ludzi oraz modlitwa w ich intencji. Ponadto Wspólnota jest dla mnie miejscem gdzie mogłam nauczyć się modlitwy tańcem.
Czytaj więcej...
Piotr
Bóg cały czas pokazuje mi moją słabość i niedoskonałość. To dzięki różnym posługom i zadaniom widzę to coraz bardziej. Jednocześnie nie potrafię wyjść z podziwu jak Duch Święty potrafi wykorzystać moją ułomność i wypełnić ją swoją mocą, działając tak jak chce i kiedy chce. Za każdym razem, gdy mogę być świadkiem Jego działania, coraz bardziej empirycznie rozumiem słowa mówiące o tym, że „wszystko jest łaską niezasłużoną”, a jedyne co się nasuwa na usta, to: „słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać”.
Czytaj więcej...
Miałam za sobą wiele przykrych doświadczeń z przeszłości, z którymi nie dawałam sobie rady. Na pewno z "tym wszystkim" nadawałam się na terapię, ale sama nie umiała się do niej przekonać i zmobilizować. Początki były trudne, mnóstwo nowych ludzi, chcących nawiązać głębsze relacje. To tutaj odkrywałam prawdę o sobie.
Czytaj więcej...
Obecnie należę do diakonii tańca, gdzie uwielbiam Pana ciałem i całą swoją osobą. Taniec daje mi wiele radości i uzdrawia mnie wewnętrznie. Wspólnota daje mi umocnienie w wierze, wyjaśnia wątpliwości, kieruje na ścieżki Pana, uczy modlitwy. Dzięki wspólnocie moja relacja z Bogiem jest bliższa. Uczę się też właściwych relacji z ludźmi. Moja wiara jest bardziej radosna.
Czytaj więcej...
Bóg zaprosił mnie do osobistej relacji z Nim, ale sporo czasu zajęło mi zrozumienie i przekonanie się, iż poza Nim, żadna ludzka relacja i więź nie zaspokoi pragnień i głodów mojego serca, których odkrycie nieraz mnie zadziwia. Przez długi czas w tej wspólnocie „inwestowałam” w relacje z ludźmi. W polu mojego zainteresowania znajdowały się osoby, które dawały mi dużo ciepła, wsparcia i potwierdzały moją wartość. Myślę, że bardziej liczyłam się z ich opinią, niż z tym, co mówi do mnie Bóg. Tak jakbym bez tego nie mogła funkcjonować. A Jezus czekał… I wiele razy słyszałam słowa: „Nie bądźcie więc niewolnikami ludzi!” (1Kor7,23) Nie rozumiałam.
Czytaj więcej...
We wspólnocie uczę się świętowania niedzieli. Doceniam piękno celebracji niedzielnej Eucharystii. Przedłużeniem świętowania dnia Pańskiego są m.in. grupy tożsamościowe, które pomagają mi odkrywać swoją kobiecość oraz tańce, wnoszące radość z uwielbiania Jezusa.
Czytaj więcej...
Będąc w diakonii uczę się odpowiedzialności za grupę oraz ze starannością wykonywać powierzone zadania. Tutaj, dzięki formacji poznaję jak nie iść na kompromis ze złem, tylko żyć prawdą. Obecność we wspólnocie kruszy mój egoizm, pozwala dostrzec drugiego człowieka, jego problemy, zmagania i w miarę możliwości pomóc.
Czytaj więcej...
