Subtelne piękno liturgicznych celebracji oraz duchowa dyscyplina ustalonego przepisami rytuału przyczyniają się do naszego postępu w cnotach chrześcijańskich wierności, stałości i służby. Dając pierwszeństwo celebracji miłości Bożej karmimy się mocą i światłem z Nieba, dzięki czemu postępujemy na drodze braterstwa i znajdujemy w sobie coraz więcej siły by kochać. Służba liturgiczna.
Dzieje Apostolskie relacjonują sytuację pierwotnego Kościoła, który trwał „w nauce Apostołów i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwach” (Dz 2,42). Nasza Wspólnota, wierna temu świadectwu oraz doświadczeniom bogatej tradycji Kościoła przykłada wielką wagę do liturgii, stanowiącej „szczyt, do którego dąży Kościół i źródło, z którego bije jego cnota” (Sacrosanctum Concilium 11).Wierzymy, ze w każdej liturgicznej celebracji jest obecna Miłość Boga niosąca duchowe i fizyczne uzdrowienie oraz dar jedności. Liturgia buduje wspólnotę.
Piękno i pokój liturgii są znakiem splendoru nadchodzącego Królestwa niebieskiego. Wspólnie oczekujemy na powrót Jezusa jednocząc się niecierpliwie już teraz z liturgią aniołów i świętych, którzy nieustannie śpiewają w Niebie: „Święty, Święty Pan Bóg Zastępów, ziemia jest pełna jego chwały” (Iz 6,3).
Ziemska liturgia jest przedsmakiem liturgii niebieskiej. Trwa ona w świętym mieście Jeruzalem, do którego wszyscy dążymy jako pielgrzymi - gdzie Chrystus zasiada po prawicy Ojca. Czcząc pamięć o świętych, łączymy nasze przemijające wychwalanie z ich nieprzemijającą chwałą. W ten sposób nasze pragnienia są ożywiane nadzieją wiecznej z nimi wspólnoty.Wierzymy, ze dziś trzeba więcej śpiewać, więcej chwalić i adorować Jezusa.
Subtelne piękno liturgicznych celebracji oraz duchowa dyscyplina ustalonego przepisami rytuału przyczyniają sie do naszego postępu w cnotach chrześcijańskich wierności, stałości i służby. Dając pierwszeństwo celebracji miłości Bożej karmimy się mocą i światłem z Nieba, dzięki czemu postępujemy na drodze braterstwa i znajdujemy w sobie coraz więcej siły by kochać.
